‘Even’ een boodschapje doen

‘Even snel’ naar de winkel om ‘even’ iets te halen als MS patiënt is soms geen gemakkelijke opgave. Soms zijn er heel goede dagen, soms totaal niet. En het helpt ook niet als boodschappen doen de tweede activiteit (van de meestal 1 die mogelijk is op een dag) is. Zie hieronder een verslagje van de onderneming called boodschappen doen. 

‘Kijk naar de bloemen ter afleiding, denk aan iets anders…’

‘Ik zit namelijk bij de supermarkt op een tafel (bankje was te ver) bij de bloemen.
Voor het eerst in m’n leven denk ik, waar ben ik aan begonnen? Lopen kon ik amper meer naar de winkel toe, en dan verwacht ik nog door de winkel te lopen én terug naar de auto?

Dus maar even zitten alsof ik niets te doen heb. 5 minuten later en ergernis van een kaarten carroussel dat elke 3 seconden een draaicirkel maakt, loop ik de winkel door. Warempel ik loop lekker vlot weg, alsof ik nooit strompelend aankwam! Zo werkt dat bij MS, het houdt je voor de gek waar je bij staat. Dus op naar de boodschappen die ik nodig heb. Spontaan winkelen en kijken wat ik tegen kom zit er al lang niet meer in, ik moet echt een lijstje afwerken. Wat ik nú nodig heb ligt niet in de schappen… ja slechts 1 verpakking met de datum van vandaag (zónder kortingsticker) maar ik heb het morgen pas nodig. Waar is de vleesafdeling jongen als je hem nodig hebt?

Ondertussen gaat mijn batterij steeds sneller leeg als een Mortal Kombat figuur die in elkaar wordt geslagen. Ik loop naar de broodafdeling om te vragen en zie in m’n ooghoek fruit in de bonus… Focus Victoria! Daar kwamen we niet voor, heb je geen energie voor want je hebt 28% percentage nodig om naar een medewerker bij de broodafdeling te vragen naar iemand van de vleesafdeling! Bovendien kan je het niet eens dragen… Tegelijkertijd komt de jongen aanlopen met karretjes met een verse lading. Elke tray wordt opgetild om ernaar te kijken aint got no time for this! En vervolgens zegt hij ‘sorry mevrouw die komen pas morgen’ FML…

Dus zover mijn winkelervaring. Ik zit dit nu te schrijven naast het heel irritante kaartenmolentje, om weer op te laden en naar de slager te gaan. En daarna naar de auto. En daarna naar huis.

Op de bank.’

De voetbrace (EVO) waarmee ik langere afstanden kan lopen.